Het is inmiddels een traditie. Op de laatste dag van het oude jaar en de eerste dag van het nieuwe jaar proberen Erik en ik de laatste/eerste karper van het jaar te vangen. Op oudejaarsdag bleek ik helaas de dag ervoor m’n kruit al verschoten te hebben met een leuk, koud projectspiegeltje. In de laatste twee weken van december was ik namelijk vrij. Naast een strenge voerplanning die ik mijzelf had opgelegd, werd er ook lekker gevist en met 9 stuks lekker gevangen. Erg jammer dat we op oudejaarsdag geen beet hebben gehad, maar met de wetenschap dat we er morgen weer staan is dat verlies wat makkelijker te nemen. Dat liep even anders. Een enorme kater van mijn kant gooide roet in het eten. Alleen slapen ging me goed af, en dan nog, niet te veel bewegen. ’s Avonds een vent… en dan inderdaad pas ’s avonds weer een vent.
Er werd in december goed gevangen!
Na de valse start en wat mislukte losse solo sessietjes staat dan op 10 januari de eerste sessie met Erik op het programma. Maar nou komt het, we hebben de vrijdag ervoor weer allebei een feestje. We beloven elkaar plechtig dat we ons in zullen houden en we hopen er maar het beste van. Op weg naar mijn feestje kom ik wel langs alle plekken, dus een zakje boilies gaat naast het cadeautje in de fietstas en alle plekjes worden ’s avonds nog voorzien van een klein handje voer.
VREEMDE VOGELS
Ik ben aangenaam verrast als ik zaterdagochtend een appje krijg van Erik of we nog een brug zullen pakken en iets minder aangenaam verrast als ik Buienradar open. De drang naar de brug is gelukkig groter dan de vrees voor een paar druppels en een uurtje later staat Erik voor de deur. De kans om even te gaan zitten krijgt hij niet. Behoorlijk brak gooien we meteen de spullen in de auto en gaan op weg. Bij aankomst op de brug zien we een grote groep mensen, met camera’s waar je u tegen zegt, naar het water staren. Erik heeft het vermoeden dat er een vreemde vogel is gesignaleerd en de vrouw met baard die ik aanspreek bevestigd dat, er is een ijsduiker gesignaleerd en dat schijnt best bijzonder te zijn. Vol enthousiasme vertelt ze me alles over de uit de kluiten gewassen fuut en zelfs ik wil dat beest nou ook wel eens zien. De ijsduiker is gek op rivierkreeftjes, ik vermoed dat ‘ie hier nog wel even blijft, die kans komt vanzelf wel een keer, nu moet er gevist worden!
Ieder zijn hobby, de vogelaars en de ijsduiker.
Erik woont buiten de stad dus ik heb het thuisvoordeel, wat vooral inhoudt dat bij aankomst ik alleen nog mijn hengel uit hoef te klappen en Erik nog helemaal een boilie op de hair moet zetten. Snel uitklappen dat ding en ingooien, maar… Iets té snel uitgeklapt. Blijkbaar heb ik de twee delen van mijn hengel niet echt stevig op elkaar gedrukt, want even later staat het topdeel van m’n hengel rechtop op de bodem. Weg thuisvoordeel. Twee minuten later liggen we allebei helemaal naar wens, en nog twee minuten later heb ik al een lijnzwemmer, kwestie van tijd dus. Achter ons loopt de voltallige groep vogelaars van de linkeroever naar de rechteroever, die fuut laat ze wel werken voor de foto’s, leuk.
Geen beetmelders, dus de hengeltop verliezen we niet uit het oog.
HANGEN!
Na twintig minuten vissen en een paar lijnzwemmers is het al raak! Ik krijg een harde tik op de top en zie mijn lijn de brug onder gaan. Zo snel mogelijk hengel ik mijn hengel tussen de brugdelen door en ik kan beginnen aan een hele saaie dril. De vis is duidelijk in de wintermodus, maar toch duurt de dril onaangenaam lang. Onze superhandige, uitschuifbare, lange schepnetsteel werkt even niet mee. Terwijl Erik in zijn beste Engels iemand netjes te woord staat, lukt het gewoon niet om die steel uit te schuiven. De vis is inmiddels wakker geworden, ik vermaak me wel. Als de vis weer even boven komt hoor ik onze buitenlandse vriend ineens heel Hollands zeggen ‘Hé, een spiegel!’ De beste man blijkt Engels te praten omdat hij vermoedde dat wij Polen waren en wilde blijven hangen om ervoor te zorgen dat de vis weer terug ging. Grappig. Nu dat niet nodig blijkt te zijn laat hij ons gelukkig even met rust. Hij zal ongetwijfeld ook Erik zien vechten met het net, wat voor mijn gevoel al best lang duurt. De vis is er nu toch ook wel klaar voor als Erik vraagt ‘Welke kant moet ik nou opdraaien?’, heel herkenbaar, ik heb in de zomer ook regelmatig staan worstelen met dat ding. Ik geef de hengel even over, en met veel moeite krijg ik het eindelijk voor elkaar. Dan kunnen we gaan scheppen, wat ondanks die superhandige steel nog steeds geen makkie is, maar de eerste projectspiegel van het jaar kan omhoog gehesen worden!
De eerste projectspiegel van 2016!
NOG ÉÉN?
Omdat ‘ie zo lekker snel kwam en aan het aantal lijnzwemmers te zien niet de enige op de plek was besluiten we om op deze brug de gebruikelijke 1,5 uur vol te maken. Het duurt een minuut of 20 voor we weer een teken van leven krijgen. Een lijnzwemmer doet de kansen op een tweede behoorlijk vergroten, maar de ervaring leert dat het zeker geen garantie is. Het blijft nog spannend dus, zeker omdat het bijna een half uur duurt voor we weer een lijnzwemmer krijgen. ‘Het zal wel één dikke zijn die er ligt’ grap ik nog tegen Erik. Weer blijft het gevoelsmatig te lang stil, en de 1,5 uur komt in zicht. Ik ga de spullen maar vast inpakken.
Niet los te krijgen…
Zo langzaam mogelijk worden alle spullen weer in de tas gestopt, de onthaakmat vouw ik netjes op en doe ik in de hoes en als laatste schuif ik de schepnetst… BEET!!! Ineens staat Erik met een kromme hengel over de brug! Omdat alles al zo netjes ingepakt is, ben ik snel met alle spullen ter plaatse, ik klim op een aangemeerde boot en schuif met gemak de schepnetsteel weer uit. Want als je niets vast draait, hoef je ook niets los te draaien. Die onthouden we. Ook deze vis maakt niets speciaals van de dril en als snel kan ik het schepnet er onder steken. En het is verdomd nog een dikke ook! Terwijl op de kade de mat weer uitgeklapt en de tas weer leeg getrokken wordt, sta ik naar echt een behoorlijk dikke spiegel te kijken, wat een topdag! Bij het uit het water tillen voel ik dat wederom de voor ons nog magische grens niet doorbroken zal worden, ik geef het net over aan Erik en wil de kade weer opklimmen. We hebben allebei geen erg in de recht omhoog stekende, 3,5 meter lange schepnetsteel die al snel topzwaar wordt en met een noodgang boven op m’n kop terecht komt… Wat een kloteding.
Schitterende vis!
Het voeren heeft zijn uitwerking niet gemist!
We wegen en meten de vis, zoals dat hoort bij een projectspiegel, nemen een paar foto’s en leggen de vis vast op film. Zoals eigenlijk altijd wel gebeurt in de stad heeft ook nu weer een tiental mensen zich verzameld om de onthaakmat. Eén daarvan blijkt ook een karpervisser. Hij komt net terug van twee weken Salagou, erg gaaf zo in de winter. Als we vragen naar de vangst krijgen we een heerlijk antwoord: ‘Ja, ééntje maar, en dan rij ik hier langs…” Gelukkig zegt hij het met een glimlach.
Wij zijn klaar voor vandaag, de buit is binnen. We gooien alles in de auto en lopen nog even naar de brug verderop om wat te voeren en nog even na te genieten. Onderweg zien we aan de overkant weer die vogelaars staan, helemaal vergeten. Als we aankomen op de brug zien we ineens alle camera’s onze kant op wijzen, ja hoor, hij is vlakbij! En onze camera’s liggen natuurlijk nog in de auto. Toch lijkt de ijsduiker weer naar de overkant te zwemmen, dus snel even voeren, camera’s pakken en net doen of we ook vogelaar zijn! We zijn onderweg naar onze nieuwe collegae, maar zij zijn ook op weg naar ons. De ijsduiker ligt onder de brug waar we net op stonden. Worden we op het nippertje ook nog in de maling genomen door die ijsduiker…
Juri Froger
