Dinsdag 12 mei 2015. De derde echte visdag van onze jaarlijkse mei-sessie in Frankrijk. We zitten op hetzelfde grote stuwmeer als vorig voorjaar, sterker nog, we zijn gestart op exact hetzelfde plekje. In de 2014-sessie hebben we ook wat succes gehad met penvissen, we hadden toen zelfs het idee dat dat wel eens de meest effectieve manier van vissen zou kunnen zijn, áls we ze weten te vinden. De penhengel zou dit jaar dus wat extra aandacht gaan krijgen.

 

Maar goed, de derde visdag dus. Het penvissen wil nog niet helemaal lukken, ik heb het een paar keer geprobeerd zonder enig succes, Erik heeft een paar keer misgeslagen en een paar brasems gevangen. Het statisch vissen gaat gelukkig wel boven verwachting, de afgelopen twee nachten hebben we vier vissen gevangen, allen boven de 90 cm, de ‘kleinste’ woog 30 pond. Zulke vangsten laten hun sporen na op de biervoorraad, tijd voor een wandeling naar de auto dus. Dat is nog een aardige wandeling/klimpartij en een mooie kans om met de polaroid op de neus even rond te kijken, wie weet valt er nog iets te spotten. Ergens bijna halverwege zie ik bij een afgezonken boomstronk wat schimmen. Het duurt even voordat ik een definitief oordeel kan vellen, maar het zijn toch echt karpers! De rest van de wandeling naar de auto blijf ik maar tegen mezelf zeggen dat ik een blikje mais mee moet nemen, iets wat niet op m’n lijstje staat... Wonderwel zit ik eenmaal bij de auto nog steeds in mijn ‘blikje mais mantra’ en dus gaat die direct de tas in, snel gevolgd door een aantal Kronenbourgjes. Het is ruim 30 graden, dus ik neem een paar flinke slokken drinken, droog mijn hoofd af, en begin aan de terugweg. Bij de boomstronk zijn geen vissen meer te zien, het ziet er wel lekker ‘stoffig’ uit, dus ik voer een half blikje mais en laat het blikje staan, scheelt toch weer wat sjouwen.

 

Eenmaal terug bij het kamp plof ik eerst in mijn stoel, drink een halve fles frisdrank weg en doe mijn verhaal aan Erik. Als ik weer een beetje op adem ben maak ik m’n hengel in orde en raap nog wat los materiaal bij elkaar. Tijd om op pad te gaan! Aangekomen op de plek is er wel wat leven te zien, maar het lijkt niet veel te zijn, wat belletjes en een stofwolk zijn toch genoeg om in te gooien. Na een paar minuten komen er weer wat belletjes boven en ik krijg een lijnzwemmer, wel degelijk vis op de plek dus! Toch duurt het voor mijn gevoel nog best lang voor de beet eindelijk komt. Ik sla aan en hou de druk er op om hem van de boomstronk weg te trekken, dan zie ik voor het eerst waar ik het mee aan de stok heb. Kolere wat een vis! De belachelijk brede rug van een schubkarper draait voor mijn voeten de goede kant op, richting het open water. Ik geef een brul naar Erik en die heeft gelijk de ernst van de situatie in de gaten, en komt mijn kant op rennen.

 

Op dat moment voel ik iets niet goed gaan onder water, en twee tellen later zit de boel vast... Met een 1,5 ponds hengeltje met 25/00 nylon heb ik vanaf de kant niet veel in te brengen. Ik heb de boot nodig. Erik is nog in volle sprint, voor zover mogelijk op dit terrein, maar hoort uiteindelijk toch mijn geschreeuw. Rechtsomkeert dus. Terwijl ik Erik zie kloten met de motor voel ik een bonk op de hengel, er komt weer beweging in! Ik krijg de vis nu vrij snel naar de kant, en hoef eigenlijk alleen op twee boeien te letten, die met kettingen aan de bodem vast zitten. Het wordt uiteraard wel geprobeerd, maar de boeien worden nooit bereikt, volgens mij ga ik dit winnen! Voor ik er erg in heb krijg ik de kans om te scheppen, maar die verkloot ik op de één of andere manier. De vis vind dat net maar niks en vind nog wat energie om er van door te gaan. Als ik de vis weer voor de kant heb hoor ik achter mij ‘Zo, tering!’, Erik is inmiddels aangekomen en ziet ook wat ik aan de lijn heb. Gelukkig kan de vis nu snel geschept worden, en ik zie ook wat er bij mij niet goed ging, het past allemaal maar net! Wat een beest!

 

 

Het blijkt met z’n 43 pond mijn zwaarste Franse vis ooit, en nog op licht materiaal ook. Als Erik dan de volgende ochtend ook met een veertigponder op de foto kan is het feest compleet. En dan hebben we nog tien dagen te gaan! Ha!

 

Juri Froger

Bekijk ook de film van dit avontuur!

wie we zijn - contact