Hoe vakantie vissen zwaar kan zijn…

 

Nog even en dan begint jaarlijkse vakantie met Marielle (mijn vriendin) waarin natuurlijk ook gevist zal worden. Eerst paar dagjes voeren om vervolgens relaxed af en toe een paar uurtjes per dag te vissen. Dit keer gaan we 2 weken naar een van een Fransman gehuurd chalet aan het grote azuurblauwe stuwmeer aan de rand van de Franse alpen. Ook dit keer gaan weer beide moeders en de hond Bink mee. We kunnen het met z’n 4en heel goed vinden en het is ook altijd gezellig dus waarom niet? We doen dit nu al een aantal jaar, van de rivier tot aan de grote stuwmeren. Mijn persoonlijke voordeel is dat zij zich met z’n 3en vermaken en ik dus meer vistijd zal hebben, maar niet elk voordeel moet je aan “de grote klok hangen” en hou dan ook wijselijk mijn mond. De opdracht aan een ieder was wel om zo min mogelijk aan kleding mee te nemen en boodschappen al helemaal niet want die gaan wij daar wel doen. Het moet natuurlijk allemaal wel in die ene auto passen. Ook ik ga natuurlijk minimaal aan visspullen meenemen. Maar 2 hengels, geen enkel probleem natuurlijk want dat is over het algemeen meer dan genoeg, paar steuntjes, weger, foto-  en videocamera, onthaakmat, weegzak, stoel, plu en wat klein materiaal. Oh ja, er moet natuurlijk ook nog wel een bootje mee want ik wil toch ook echt even met de dieptemeter rond wil. Gezien de beperkte ruimt toch maar weer mijn ruim 10 jaar oude opblaas bootje mee, die ook al even lang lek is… Elke keer als hij weer mee gaat neem ik het mij weer voor om hem maar eens op locatie achter te laten. En ik kan verklappen dat hij toch ook nu weer mee terug is! Beetje voer moet er natuurlijk ook nog wel bij kunnen. Zou 75 kilo voldoende zijn??

 

Toch de auto maar laten keuren en op de belangrijke onderdelen na laten kijken gezien we toch weer (te?) zwaar beladen op pad gaan. Alleen de distributie riem en 4 nieuwe banden zei de meneer van de garage, verder dik in orde! Ok, wel duur maar als dat het is dan is het prima natuurlijk want, dan kan ik volgende week naar het Franse land! Tussen het werk door heb ik in deze week toch nog ergens een gaatje om te vissen. Nadat ik iets te gehaast het vluchtheuveltje had genomen vond ik de auto toch wel een raar geluid maken… Naderhand toch maar even stoppen op de snelweg even naar de uitlaat kijken. WTF? Waar is mijn uitlaat? Kutzooi, en dat een week voor vertrek en net na de keuring… Kan gebeuren natuurlijk het is niet het eerste tikkie dat de uitlaat te verwerken heeft gekregen, ook niet de eerste uitlaat trouwens... Onze trouwe vierwieler heeft al de nodige ritjes meegemaakt en veelal zwaar beladen. Snel naar de eerste volgende afslag rijden om toch om te keren en opzoek te gaan naar mijn uitlaat, zou mij waarschijnlijk een hoop geld kunnen schelen als ik hem weer zou vinden. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik hem zag liggen bij het bewuste heuveltje… Flikker achterin dat ding en snel even een paar uurtjes op jacht naar spiegels op de kade. Volgens de beste garage meneer moet de volledige uitlaat vervangen worden, van voor tot achter. Gaan we weer met de kosten…

 

Ook voor de hond treffen we dit jaar de voorbereidingen en Marielle haalt de beste vlooien en teken beschermer die er is. Hij is namelijk net zijn vlooien kwijt van zijn Franse avontuur van vorig jaar. Dus 3 dagen voor vertrek krijgt hij deze “beste” druppels, waardoor hij op de dag voor vertrek bij de dierenarts zit. Onder de rode gezwellen de hele boel onder te kotsen. Een allergische reactie, de dierenarts had het nog nooit zo erg gezien. Hebben wij weer, en hij natuurlijk. Na de nodige medicatie en de nodige noodmedicatie, mocht het echt misgaan tijdens de vakantie, was hij er klaar voor… Arme beest… Zelf ging ik op de dag van de druppels toch nog even met Juri op jacht in de kades (niet zonder succes overigens want vang mijn mooiste project tot nu toe!), tot bij de laatste brug de auto niet meer wilden starten, wat nu weer? Een uur later vertrok de ANWB en was ik weer de nodige euro’s lichter. Maar, nog even en dan ga ik ook nog met een nieuwe accu naar het Franse land!

 

​

 

Eindelijk is het dan zover, de auto vroeg in de ochtend inladen, wat altijd hele klus en een soort van puzzel en bouwpakket in 1 is. De juiste dingen op het juiste plekje en dan gaat het best weer lukken. En natuurlijk alles zoveel mogelijk in losse spullen zodat ik het netjes overal tussen kan proppen. De reis liep volledig vlekkeloos en het is ook nog eens lekker weer. De gezonde spanning liep dan ook op toen wij inmiddels op 20km van bestemming waren en er dus alweer 800km op hadden zitten. De auto werd dan ook al gefeliciteerd op de mooie prestatie die hij weer had verricht met 4 volwassenen, Bink, beetje bagage en eigenlijk toch wel weer best veel visspullen. Tot die ene berg…

 

Rood lampje branden, flinke stank en niet meer willen rijden… Te zwaar beladen, koppeling?? De schrik zit er goed in en we vrezen met z’n allen het ergste. Rode hesjes aan en daar staan we dan met 30 graden halverwege een berg in de berm. Natuurlijk nauwelijks te drinken en eten mee want dat was niet de opdracht. Marielle belt onze vrienden van de ANWB en ik ga te voet de berg af op zoek naar water. Want ergens zijn we een Aldi gepasseerd. Berg af ging best aardig trouwens, onderaan de berg zie ik de Aldi en een bord “verboden voor vrachtwagens, aanhangers en caravans”, mmm. Later de berg op met een paar flessen water snap ik pas waarom. Onderweg zie ik mij al de auto uitpakken en dan al die losse spullen in een taxi inladen. Gelukkig hebben we wel alles wel goed geregeld bij “onze vrienden” maar ik zie de het gezicht van bijvoorbeeld de taxichauffeur al, en aan die van de 3 dames durf ik al helemaal niet te denken…

 

​

 

Inmiddels 2 uur na het voorval komt er een takelwagen aan gereden met een wel zeer slonzige naar drank stinkende Fransman. Verder klonk hij best aardig. Marielle neemt dan ook het heft in handen want die spreekt nog wel een redelijk woordje Frans. Ik alleen een paar worden en dan vooral op zijn Nederlands. Wel hoor ik de beste man ineens “petie problem” zeggen wat ik toch nog wel weet te vertalen als klein probleem. Mij wordt uitgelegd dat het remvloeistof niveau te laag is voor deze berg. Iets met een vlotter of zo. Buiten dat ik geen Frans spreek heb ik ook absoluut geen verstand van auto’s. Als we omkeren en de gebruikelijk route nemen, die ik niet gezien had, om de berg heen is er volgens de Franse meneer niets aan de hand. Wel dienen we spoedig de remvloeistof bij te vullen. Toch vast even wat boodschappen halen want het is inmiddels al zaterdag namiddag en de garage gaat pas maandag open. Vlak voordat we bij het chalet aankomen zien we het eerste blik op het werkelijk schitterende azuur blauwe meer. Ook het chalet ziet er op het eerste oog schitterend uit, gauw de auto het heuveltje op en parkeren. Tot hij weer gaat stinken en weer het rode lampje gaat branden. Zelfs bij dit wel steile maar toch kleine heuveltje, misschien toch ander probleem? We zien het overmorgen wel. Eerst maar eens naar het meer om vast is even rond te kijken.

 

​

 

Heb mijzelf voorgenomen om niet de makkelijkste plek te nemen maar een stek te zoeken op een flink eindje lopen van het klein aantal chaletjes dat er staan. Vorig jaar heb ik namelijk wel de makkelijkste weg genomen en ging dan ook flink op mijn bek. Ook heb ik mij voorgenomen om het rustig aan te doen en eerst uitvoerig met de diepte meter rond te gaan voordat ik start met voeren. Ook wil ik het geduld bewaren en minimaal eerst 3 dagen goed te voeren voordat ik de eerste uurtjes ga vissen. Ik ben werkelijk onder de indruk van de omgeving en het meer. Heb het doel om in ieder geval eerst maar is 1 karper te vangen want dat zal al een mooie ervaring op zich zijn. De volgende morgen ga ik dan ook vol enthousiasme met een opgeblazen rubberboot op mijn nek, in de ene hand een grote emmer voer en in de andere hand de emmer met dieptemeter op pad. De plek van af waar ik wil gaan vissen ligt een flink eindje voorbij een grote baai waar veel bootjes liggen en een trailerhelling is. Ik wil deze onvermijdelijke drukte dan ook graag gaan vermijden. Eenmaal aangekomen bij de baai besluit ik toch om de rest van het stuk toch maar te gaan roeien want die emmers beginnen toch wel zwaar te worden. Bij een mooi lang ponton kan ik toch makkelijk in mijn toch wel weer te zachte rubberboot stappen. Dit lijkt mij de ook beste optie voor de komende dagen. Boot naar beneden sjouwen, het chalet ligt toch wel behoorlijk boven op een heuvel, om vervolgens de rest van het stuk naar mijn stek varend te doen. Op de dieptemeter zie ik een variërend en steil bodem verloop met hier en daar veel stenen en boomstronken. De rivierbedding begint op een goeie 22 meter diepte. Ik besluit om goed verspreid te voeren van 4 tot 18 meter diepte en de rand van de diepere rivierbedding nog even met rust te laten zodat ik hier altijd later nog aan de slag kan gaan. Wetende dat wij ze wel eerder hebben gevangen op een diepte van meer dan 25 meter. Het geeft een goed gevoel om het eerste voer te water te laten en ben dan ook hoopvol gestemd. Wel zal ik nog even geduld met het daadwerkelijke vissen moeten hebben. Ondanks de lege emmer voer, maar wel met boot en dieptemeter blijkt de terugweg bergop toch wel weer een stuk zwaarder dan de enthousiaste heenweg. Dat belooft nog wat…

 

Op maandagochtend lopen we naar de dichtstbijzijnde garage om remvloeistof te halen want er zal nu toch echt wel het 1 en ander aan boodschappen gehaald moeten worden. De beste meneer van deze garage legt Marielle uit dat hij vanmiddag wel even naar ons chalet komt om daar even naar de auto te kijken. Deze meneer komt later al snel tot de conclusie dat er absoluut geen meter meer in gereden mag worden, iets met de remmen of zo… Na weer druk telefonisch verkeer met “onze vrienden” werd er verteld dat de auto morgenochtend door een takelwagen opgehaald zou worden en wij dan ook meer zouden horen over de vervangende huurauto. Terwijl ik aan mijn 2e voerronde begin, lopen Marielle en haar moeder naar een 6km verderop gelegen dorp om de broodnodige boodschappen te halen. Wie had het ook al weer over voordelen? Leuke bijkomstigheid is dan weer wel dat ze door een tandeloze Fransman naar het chalet zijn gebracht en zo hun eigen avontuur weer meegemaakt hebben. Toen de volgende dag onze auto op een takelwagen was vertrokken stapten Marielle en ik in een taxi om in een 30km verderop gelegen dorp de huurauto op te halen. Gezien “onze vrienden” ook de taxi kosten zouden vergoeden leek het mij wel handig om direct vast mijn visvergunning te halen gezien ik dan het adres zo aan de taxichauffeuse kon geven. Dat scheelt weer zoeken! Net terug bij het chalet ging direct mijn telefoon, het waren “onze vrienden” al. Morgenochtend is de auto al klaar en deze kan dus gehaald worden. Tevens kan dan de huurauto, in weer een ander dorp, ingeleverd worden. Kut, denk ik, zijn we weer de hele dag op pad en ik had toch echt een aantal vis uurtjes gepland staan. Ik kan namelijk echt niet langer wachten. Zeker niet nadat ik, in de vroege ochtend, bij mijn 3e voerronde al een aantal vissen in mijn sector had zien springen!

 

​

 

Mijn blijdschap was dan ook groot toen wij op woensdagochtend weer bij de garage wegreden in de bekende huurauto, linea recta terug naar het chalet. Onze auto bleek toch nog niet klaar maar morgenochtend pas, communicatie foutje… Toen wij bij “onze vrienden” aangaven dat wij er wel een beetje klaar mee waren, en de auto het liefst pas volgende week ergens wilde gaan halen bleek dit geen enkel probleem te zijn. Dus op naar het chalet, op naar mijn hengels, VISSEN! Doordat de terugweg, na elke voerronde, toch wel zwaar begon te worden had ik de boot en pomp (gezien hij lek is en hem dus iedere keer opnieuw moet opblazen….) bij de baai aan de rand van de bosjes gegooid. Alleen begon het water de afgelopen dagen ineens wel erg hard te dalen, het ponton lag nog maar net in het water. Het makkelijke opstapje zou ik dus niet lang meer hebben. Sterker nog het wordt hier juist een lastig opstapje gezien alle modder en klei van de inmiddels bijna half drooggelegde baai… Sommige Fransen waren inmiddels met een tractor bezig om hun bootjes nog uit de baai te krijgen. Maar goed, vandaag op mijn eerste visdag kon ik nog gebruik maken van het ponton. Dieptemeter de boot in, emmer voer, onthaakmat, stoel, steunen, tas met weger en camera’s zelf er nog bij zien te komen en op naar de plek. Altijd spannend voor het eerst op een nieuwe plek op een nieuw meer! Bij mijn stek aangekomen zie ik dat mijn ondiepste voerstrook inmiddels al droog ligt, bijkomend voordeel is dan weer wel dat ik nergens ook maar iets van voer kan vinden! Ondanks dat leg ik een hengel in op 6 meter en de ander op 12. Want ik ben wel blijven voeren op 4 tot 18 meter diepte en mijn voer plek kruipt, door het dalende water, dan ook steeds dichter naar de oude rivierbedding toe. Een paar uurtjes na het ingooien van mijn hengels ben ik al 2 karpers rijker, en pak vlak voor het weer uitgebreide voeren meer dan tevreden in. Eerst vertrok de 12 meter hengel met een 17 pond spiegel als resultaat. Net voor het inpakken ging de 6 meter hengel met een mooie lange schub van 22 pond als beloning! Doordat ineens ook al donker is geworden besluit ik om mijn stoel en onthaakmat in de bosjes bij mijn stek achter te laten, dat scheelt morgen weer slepen. Doordat ik in het donker niet meer zie dat het ponton inmiddels droog ligt, strand ik mijn rubberboot op een aantal meter voor eindbestemming in de bagger…. Voor morgen moet ik toch ook voor de boot weer wat anders gaan verzinnen. Het is namelijk echt geen doen om even 2 keer heen en weer naar mijn stek te lopen. Gezien de als maar steiler wordende heuvel voor de deur van het chalet maar ook de loopafstand wordt door het dalende water steeds langer en er zeker niet gemakkelijker op. Het ene moment loop je op los liggende keien om 2 stappen verder tot bijna je knieën met je laarzen in de bagger vastgezogen te staan, om vervolgens 2 meter verder weer uit te glijden over een geniepig dun laagje klei. Toch kan ik niet wachten om morgen weer die tocht te maken met mijn hengels.

 

​

 

Op het moment dat ik bij het chalet mijn hengels sta klaar te maken en bedenk dat doelstelling 1 eigenlijk al behaald is, namelijk in ieder geval 1 karper vangen, komt er een volgeladen auto met Nederlands kenteken aan gereden. Het zal toch niet waar zijn, hé…. Terwijl er 1 uitstapt en Frans pratend naar ons toe komt lopen (gezien het Franse kenteken wat wij voor de deur hebben staan) zeg ik met een toch wel chagrijnige toon dat hij wel Nederlands mag praten… Hij zou graag willen weten waar hij een vergunning kunt halen? Hoewel zijn gezicht mij wel bekend voor komt stuur ik hem toch een dorpje verder dan nodig is op weg voor een vergunning. Niet veel later zijn ze zonder vergunning terug gezien de Tabac gesloten is door de lange middag pauze die ze hier hebben. Zelf bedenk ik me dat ik mij eigenlijk wel naar mijn plek mag haasten, stel je voor dat ze ook nog dezelfde stek op het oog hebben. De boot had ik vanochtend al bij mijn stek gebracht en hier zal ik hem de komende vakantie ook telkens achter gaan laten. Onder mijn boot leg ik dan de stoel, onthaakmat, weegzak, pomp en drinken zodat ik niet meer met alles hoeft te slepen. Het zijn precies de spullen die hier eventueel vervangbaar zijn. Mijn klein materiaal, hengels, steunen, schepnet, dieptemeter neem ik toch elke keer mee terug naar het chalet. Bij de baai stop ik toch even sta met mijn 2e hengeltjes, boodschappen tasje en emmers bij de medelanders te kijken. Ze zijn druk doende de boten aan het vol stampen, ik schat ze allebei een jaartje of 50 en zien er toch gedreven uit. Ze blijken hier vorig jaar ook een week te zijn geweest, grootste was toen 32 pond, en ook nu zullen ze een week blijven. En ik heb dan ook ineens mijn nieuwe doelstelling bepaald, een 30 ponder! Als ik mijn hengels net in heb liggen passeren ze met 2 volgeladen boten. Hun verbazing is groot als ze mij ineens uitgebreid op een stoel en met boot en dieptemeter in de kant

zien zitten. Terwijl ik net nog alleen met wat emmers en hengeltjes bij ze stond. “Hoe kom je daar ineens aan?” was dan ook de vraag vanuit de volle boot.

 

​

 

Deze dag vang ik 2 kleinere vissen op de ondiepere hengel. Ook de dag erna weet ik 4 vissen te vangen van 11 tot 18 pond. Wat opvalt is dat de 2 spiegels van de diepere hengel kwamen en de rest, 6 schubs, van de ondiepere hengel. Deze dag verspeel ik ook de eerste 2 vissen. 1 losschieter vlak voor het net, balen natuurlijk maar kan een keer gebeuren… Was wederom geen grote overigens, de andere had zich vast gezwommen. Dit was op mijn diepere hengel, deze had ik toch nog iets dieper gelegd en door het nog steeds dalende water kwam deze dicht tegen de rivierbedding aan te liggen. Op de dieptemeter was te zien dat hier veel takken, stenen en onregelmatigheden lagen. Bij het ophalen van mijn andere hengel zat ik vast en ook hier verspeelde ik het lood. Vis technisch moest het morgen dus anders, ik ga met beide hengels met een boeien systeem vissen zodat de lijn vrij van de bodem zal blijven. Ook ga ik bij een aanbeet direct de boot in om de vissen vanaf het water te drillen, dit had ik tot nu toe niet bij alle aanbeten gedaan. Doordat alles in het chalet goed en netjes verzorgd was, en dus de broodrooster nog netjes met piepschuim in de doos stond, had ik mijn boeien voor de komende week snel gevonden. Het waterniveau zakt nu gemiddeld 1 meter per dag en het meer begint echt een andere uitstraling te krijgen. De baai ligt voor een groot gedeelte al droog, wel loopt er nog een duidelijke geul van een paar meter diep doorheen. We hebben het waterniveau wel vaker flink zien zakken op die grote stuwmeren maar hier gaat het wel heel erg hard. Er komen op sommige stukken ook al kleine eilandjes boven water, ook de wordt de klei- en baggerrand steeds groter. Elke ochtend zie je ook dooie garnalen, van een cm of 6, in de kant liggen die niet meer hebben kunnen meeliften op het weg trekkende water. Ik hoef onderwater maar een steen weg op te tillen en er schieten al een aantal van deze dingen de diepte in. Zou dit verklaren waarom, met name de schubs, een oranjeachtige gloed aan de binnen kant van de bek hebben?? Daardoor voornamelijk ook de schubs uit de kant??

 

​

 

Vandaag dus gevist met het boeien systeem, 1 op de rand van de rivierbedding op een kleine 13 meter en 1 op een meter of 8. Wederom 4, met de eerste mooie van 25 pond! De andere vissen waren een 19 pond spiegel, en 2 kleinere vissen op de ondiepere hengel. Zeker dus tevreden over het boeien systeem gezien ik geen enkele keer meer vast heb gezeten. Wel begint het vakantievissen “werken” te worden. Ondanks dat ik een hoop van mijn spullen aan de bosrand onder mijn boot verstop begint het toch allemaal een flinke klus te worden en begint mijn hele lijf pijn te doen, maar mij hoor je niet klagen! Ook de dag erna weet ik nog mooie vissen van 16 en 21 pond te verschalken. De grootste vissen blijven van de dieper gelegen hengel komen. Vanaf morgen ga ik beide hengels, met boei, op de rand van de rivierbedding droppen. Ook ga ik met mijn voer plek mij meer op deze zone richten. Want het begint er wel op te lijken dat een 30 ponder nog niet zo makkelijk zal gaan worden. Wel zijn het stuk voor stuk schitterende vissen die allemaal weer een andere bouw met grote vinnen hebben. Ook hebben wij sinds deze dag onze trouwe vierwieler, met nu ook nieuwe remmen, weer terug en rijd hij weer zijn rondjes door de Franse bergen.

 

​

 

Nu weer vol goede moed op jacht naar die 30 ponder. Beide hengels gaan precies op de rand van de rivierbedding, nu op nog zo’n 11 meter water. Nadat ik eerst een spiegel van 17 pond weet te bemachtigen blijft het lang stil. Vlak voor de schemer ga ik toch maar ophalen want elke keer in het donker mijn spullen opruimen is geen gemakkelijke opgave. De spullen zijn wel eens vies, maar hoe nu echt alles onder de bagger zit is niet normaal… Elke avond kom ik werkelijk afgepeigerd en tot mijn oren onder de klei terug in het chalet. Maar goed, na lange tijd geen beet gehad te hebben besluit is dus toch om maar te stoppen. Bij het binnenhalen blijkt mijn ene onderlijn volledig in de knoop te liggen en mijn andere een stuk verplaats en mijn wartel uit het lood, dus beet gehad zonder het te zien. Toch beide hengels nog even te water en dan inpakken en de terugtocht maar in het donker, dit is ook de avond dat ik mijn beide achter steunen verlies… Wel weet ik binnen een uur weet ik een mooie spiegel van 27 pond te vangen! De beten lopen, nu ik met beide hengels dieper vis, wel terug maar het gewicht loopt op! De volgende dag besluit ik, nadat een uitstapje naar de watervallen toch uitloopt, om een dag niet te vissen en te voeren. Het vakantievissen begint zijn tol te eisen en zie het niet meer zitten om die hele onderneming voor een paar uurtjes te doen… Natuurlijk wel HET moment om af te dwingen dat ik morgen wel een aantal uurtjes meer zou willen vissen gezien ik vandaag door het leuke uitstapje helemaal niet heb kunnen vissen.

 

​

 

Wel besluit ik deze dag nog om 6 koude biertjes uit de ijskast te pakken en aan de wandel te gaan. Kijken of ik de vissende Hollanders kan vinden. Uiteindelijk zie ik ze op ruim een kilometer van mijn stek zitten. Blijken eigenlijk 2 toffe gasten uit het Brabantse land te zijn. Echte “oude rotten” en, wat later blijkt, uit het juiste hout gesneden. Zij zitten inmiddels op 10 vissen met als grootste 28 pond. Ze verbazen zich wel over het aantal vissen wat ik de laatste dagen, in die paar uurtjes met 2 hengels, vang. Als ik ze uitleg dat ik wel serieus aan het voeren ben en mijn “vakantie” vissen toch wel serieus neem wordt al wel wat meer duidelijk. Ook verbazen ze zich dat ik met 3 dames weg ben en ook nog tijd heb om te vissen. Als ik mijn geheime tactiek uitleg en vertel dat alle dames de opdracht mee hadden om niet meer dan 1 onderbroek mee te nemen liggen wij met z’n drieën in een deuk.  We hebben het over de mogelijkheden van het water en tot hoe groot er ze zouden moeten zitten. Nog steeds lijken ze mij bekend voor te komen maar ik zou niet weten waarvan, zoveel karpervissers ken ik niet. Het lijken ook wel 2 broers te zijn, en ik vertel dan ook dat ik eigenlijk alleen maar met mijn broer vis en ook al ruim 15 jaar in Frankrijk. Zij blijken al sinds de 80’er(!) jaren zeer actief ik Frankrijk te vissen. Voorheen echt op de grote jongens maar nu toch meer op de algehele beleving. Alleen hun materiaal ademde al nostalgie uit, blijft een mooie gezicht die ouderwetse staafwakers. En nog ging bij mij het lampje niet branden… Ook vertelden zij dat ze de aandacht niet meer opzochten gezien alle wantoestanden die er tegenwoordig langs de waterkant zijn. Zelf vertelde ik dat ik mij zelfs kon schamen dat ik karpervisser ben, zij bleken (helaas) hetzelfde te hebben. Wel hebben dan weer kunnen lachen om die gasten die zelfs op een beurs in het camouflage groen lopen, dat dan weer wel. Ze hadden het erg zwaar met het dalende water en de alsmaar langer wordende weg in baggerzooi. In het verleden hadden ze er in het najaar op Orient ook mee te maken maar toen waren ze toch een flink aantal jaartjes jonger. De laatste dagen zouden ze gewoon leven op droog brood en een kop koffie dus dat spontane koude biertje was meer als welkom. Diep respect voor deze mannen! Ook zij hadden de zinnen gezet op een mooie 30 ponder. Gezamenlijk kwamen wij tot de conclusie dat, voor ons, een 30 ponder hier vele malen meer voldoening zal geven dan menig 50 ponder van een betaalwater. We schudden elkaar de hand en wenste elkaar succes met het behalen van onze voldoening. Wel nam ik vast een volle vuilniszak van ze mee op mijn lange glibberige terugweg. Gelukkig gaat het met Bink nu een stukje beter en zwemt hij zijn eerste rondje in het meer. Hij heeft nog wel grote korsten van etter op zijn rug zitten en wordt gek van de jeuk. Wel zie je ook hem nu genieten van zijn Franse avontuur.

 

​

 

Vandaag heb ik dus een langere visdag voor de boeg. Toch eigenlijk wel jammer dat ik gisteren niet gevoerd heb maar na een toch al een dag of 10 aan één gesloten gevoerd te hebben mag dit toch geen probleem zijn, zou je zo denken. Maar begin dan toch wel onrustig te worden als ik na 4 uur geen enkel teken van leven heb gezien behalve dat ik een aantal vissen nu links van mijn stek heb zien springen maar dus niet meer op de stek. Had ik toch moeten voeren?? Is misschien de rek er al uit?? Trekken de vissen, door het dalende water meer naar het diepere gedeelte van het meer?? Blij ben ik dan ook als om een uur of 14:00 uur er toch een hengel vertrekt. Een half uur later ben ik al 2 karpers rijker, spiegels van 18 en 28 pond! Toch wel een zware klus in die klei…, beet, vis met de boot halen, foto’s met de zelfontspanner maken, direct weer beet en het hele rijtje weer van voor af aan en natuurlijk beide hengels weer uitroeien. Maar mij hoor je niet klagen. Niet veel later volgt er nog een klein schubje en dus nog steeds niet de gewenste 30 ponder. Met Marielle had ik afgesproken dat mocht ik die 30 ponder vangen zij de hele weg naar beneden zou afdalen om foto’s te maken. Want dat viel toch niet mee met de zelfontspanner gezien ik een statief vergeten was. Elke visdag maakte ik weer een nieuwe kuil langs de waterlijn om daar veilig de onthaakmat neer te leggen met daarvoor een berg stenen als statief. Tot ik vlak voor de schemer, inmiddels op mijn stoel een beetje weg gedommeld, een run krijg en bij mijzelf denk dat dit hem wel eens mag worden. Na een hele lange dril waarmee ik in mijn bootje flink op sleeptouw wordt genomen schep ik een hele flinke schub. Hebbes, dit is hem!!! Zal ik Marielle direct vanuit de boot al bellen?? Besluit toch eerst maar naar de kant te roeien want zit aan de overkant van het meer en een flink stuk van mijn plek verwijderd. Zodra ik op de kant ben bel ik wel. Toch kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en meet hem toch eerst op. Maar liefst 95 cm, wat een beest! Wat zal hij zijn, pondje of 33, 34?? Ook het wegen doe ik nog snel even voordat ik ga bellen en ben dan ook zeer verbaast dat de naald net voorbij de 14 kilo stopt… Ik kan het niet geloven en weeg hem 3 keer, in het donker met een aansteker, maar meer kan er toch niet van maken. Nu ik het opschrijf kan ik het nog steeds niet geloven… Gek dat ik met zo’n fantastische vis toch een teleurgesteld gevoel heb en besluit dus ook maar niet voor de foto’s te bellen. Op dat moment vertrekt ook nog mijn andere hengel en vang nog een schub van 17 pond. Compleet naar de klote en onder de bagger vertrek ik wederom in het donker die kut heuvel op naar het chalet. Of hoe zeg je dat netjes, venusheuvel??

 

​

 

De dag erna vang ik in 4 uurtjes alleen een 14 pond spiegel en zie helemaal niets meer springen, ook links van mijn stek niet. Heb het gevoel dat het wel eens een beetje gedaan kan zijn en evalueer nu al mijn visavontuur. Ben echt, ondanks het ontbreken van de 30 ponder, zeer tevreden. Heb echt lekker zitten vissen en een aantal mooie vissen weten te vangen. Was ook echt een fantastisch gezicht om die boei onder te zien trekken gevolgd door een mooie fluiter om vervolgens in je eentje die vis vanuit de boot te drillen. En elke keer weer die spanning te hebben van; zou dit hem zijn?? Het denken aan de terug weg is ook onvermijdelijk gezien de problemen met de auto heen. Mijn geruststelling is dan weer wel dat ik bijna 60 kilo minder voer mee terug neem (had namelijk zelfs 15 kilo over), dat deze geruststelling niet terecht is blijkt wel uit het feit dat de dames meer wijn mee terug nemen dan dat ik voer heen heb meegenomen… Bij mijn terugtocht op de venusheuvel zit ik er zelfs aan te denken om morgen, mijn laatste visdag, niet eens meer te gaan. Het is mooi geweest! De volgende dag besluit ik toch maar wel om te gaan vissen gezien een hoop van mijn spullen toch nog bij mijn plek staan. Wel besluit ik om zeker voor het donker thuis te zijn want ik zal toch echt mijn spullen schoon moeten maken voordat ik alles op zaterdag ochtend die auto in stamp. Toch heb ik weer goeie hoop als ik voor de laatste keer die venusheuvel afdaal. Als ik net in leg zie ik in de verte de Vissende Nederlanders aan komen, toch een dag eerder als gepland. Ik sta ze dan ook op te wachten roep al snel, En?? Eén van 34 pond! Jij? Heb het niet gehaald, had er wel een schub van 95 cm maar haalde niet de 30 pond. Moet toch een fantastische dril geweest zijn, gefeliciteerd! Jullie ook gefeliciteerd, jullie moeten toch ook weer een mooi avontuur beleefd hebben. Zeker, alleen houden we het voor gezien en vertrekken een dag eerder. Niet meer vol te houden… Wel wisten ze te vertellen dat ze van een jager hadden gehoord dat er een probleem bij de dam is. Iets met een scheur en dat het onduidelijk is wat er gaat gebeuren… Na de eerste 2 uur geen beet te hebben gehad zie ik ineens weer vissen links van mijn stek springen. En elke 10 minuten een stukje dichterbij en denk dan ook bij mijzelf dat een beet toch niet lang meer kan duren. Volledig verrast ben ik dan ook niet als er een hengel vertrekt met een mooie leder van 26 pond als resultaat! Mooie afsluiter, denk ik bij mijzelf. Alleen heeft mijn fotocamera inmiddels de geest gegeven en ben dan ook blij dat Marielle net 2 lekkere koude biertjes komt brengen! Kan ze gelijk nog even foto’s met mijn telefoon schieten. Niet veel later vang ik nog een mooie lange schub van 22 pond en bedenk mij dat dit toch nog wel eens kans heb op een paar mooie laatste uurtjes.

 

​

 

Als ik later net een schub op de onthaakmat leg vertrekt mijn andere hengel. Hoewel hij niet groot is, schat hem op een pond of 18, kan ik het niet laten om gauw even een foto met mijn telefoon te maken voordat ik naar mijn andere hengel ren. Het liefst wil ik hem eigenlijk ook nog wel even wegen en stop hem dan ook snel in de weegzak en ren al wegend naar mijn hengel toe, het verdict luid 18 pond. Hup vis het water in en oppakken die hengel. In de boot kom ik tot de conclusie dat ik ipv een foto te maken en de vis ook nog te wegen beter mijn schepnet had kunnen pakken. Dus snel weer terug naar boven klimmen voor mijn schepnet, die had ik voor het gemak bij het wegen naar boven gegooid ipv naar beneden, resultaat compleet buiten adem en nog een 15 pond schub rijker. Inmiddels is de schemer al in aantocht als ik besluit om op de visplek mijn spullen al schoon te maken want dat scheelt toch weer een uurtje vistijd. Want 1 ding staat vast ik ben voordat het donker is terug bij het chalet! Ook de boot maak ik schoon want ik besluit om, mocht de aanbeet nog komen, vanaf te kant te drillen. Op het moment dat ik alles schoon heb, zelfs mijn laarzen, stoel en onthaakmat, en ook al alles netjes in de boot ligt vertrekt er een hengel. Mijn vooraf genomen besluit om vanaf de kant te drillen neem ik voor lief en gooi mijn net schoon gemaakte spullen zo in de klei. Op het water merk ik dat het ook inmiddels is begonnen met schemeren… Uiteindelijk blijkt ook dit hem niet te zijn maar wel een mooie 26 pond schub. Als het volledig donker is begin ik te zoeken naar mijn spullen in de klei. Een ding is zeker, voor het donker terug zijn zit er niet meer in. Ik ben dan ook niet verbaasd als ik de volgende morgen mijn wakers nergens meer kan vinden. Als ik voor de laatste keer de venusheuvel bestijg kijk ik nog eens achterom en zie alleen niets want het is aarde donker… Ik besluit om morgen alles met bagger en al zo de auto in te gooien en het wel te zien als ik thuis ben…

 

​

 

Eenmaal thuis kijk ik eerst op internet wat er met de dam aan de hand is, blijkt dat er een geplande vidange aan de gaan is. Het leeglaten lopen is precies gestart op de dag van mijn eerste voerronde. Ook kijk ik toch even op internet of ik iets kan vinden over 2 karper vissende broers. Blijkt het gewoon de gebroeders van de Hoven te zijn! DE HELDEN!!! De eerste echte Nederlandse pioniers in Frankrijk! Hun verhalen over het Kempisch kanaal, Orient en Cassien heb ik veelvuldig gelezen en staan nog steeds op mijn netvlies. Sterker nog op internet zie ik dat ze in het nieuwe Karper magazine staan, nummer 79. Had ik deze niet bij mij? Direct ga ik in de kelder kijken naar de boekjes die ik bij mij had en warempel. Heb het artikel zelfs daar zitten lezen, vandaar dat ze mij al bekend voor kwamen, hij had nota bene nog hetzelfde overhemd aan... WTF, heb gewoon met gebroeders van de Hoven een biertje aan een groot stuwmeer zitten drinken. Nee nog beter, heb hun vuilnis gedragen!!! Is zoiets als de veters van Messi strikken! MIJN HELDEN!!!

 

En de terugreis?? Alleen mijn deurknop aan de binnenkant afgebroken waardoor ik zelf niet uit kon uitstappen. De tip om mijn raam open te doen en dan de deur vanaf buiten open te doen kwam een aantal klimbeurtjes te laat…

 

Erik Froger